DAG 30: OPGEDRAGEN AAN (Frederik mocht kiezen vandaag): Zo ne goeie hebben wij nog niet gehad had had”

VILLAMARTÍN DE LA ABADIA – SARRÍA: 85 KM, 1440 hoogtemeter

TOTAAL: 2132 KM (2189 KM)

Wa was da????

Loodzware rit vandaag. De zwaarste fietstocht die ik ooit gerealiseerd heb!

Frederik en ik hebben ondertussen een mooi armbandje gekregen van Veerle: blauw met geel opschrift: buen camino! Veerle heeft al heel veel gedaan tijdens deze tocht. Ze rijdt alle dagen met hun mobilehome naar de volgende plaats (Jan met de mijne). Veerle helpt ons met de was en de plas, ze zorgt voor de vrolijke noot, ze staat ons bij met praktische tips, ze bereidt het ontbijt voor, en ja ze zingt zelfs voor ons, maar ze doet nog veel meer om onze tocht aangenaam en haalbaar te maken.  DANKJEWEL Veerle! De armbandjes worden gekoesterd door ons. Eigenaardig hoe zo’n eenvoudig gebaar je tocht nog zoveel meer kan opwaarderen!

We fietsen eerst naar VILLAFRANCA DEL BIERZO (10 km). Enkele klimmetjes tot 6% zorgen voor enige opwarming. Het is een mooi stadje. We verliezen er wel ruim een half uur op zoek naar een eerste stempel vandaag in onze Credencial. In de laatste 200 km moet je per dag 2 stempels hebben als fietser. Eigenlijk zitten we nog een stukje boven de 200 km maar zullen ze zó streng zijn in Compostela? No pasa nada, later op de dag, wanneer we ruim onder de 200 km gedoken zijn krijgen we nog extra stempels in ons boekje (al is er van ‘duiken onder’ geen sprake, het is eerder klimmen boven). We ontmoeten er une Française (hadden het er twee geweest dan had ik een grapje kunnen maken erover: 2 frank 16 in het Frans, Frederik vindt dat ik de intelligente geest van de lezers van deze blog wat meer moet op de proef stellen/bevredigen). Gisteren heeft deze Parisienne de tocht naar Cruz de Ferro gedeeltelijk te voet moeten afleggen met haar fiets wegens te zwaar. We zagen het anderen ook doen. Ze zullen vandaag dan wel anders gepiept hebben want dít was pas zwaar.

We rijden door PEREJE, TRABADELO, LA PORTELO,AMBASMESTAS, VEGA DE VALCARCE om uiteindelijk na 29 km over een niet al te moeilijk parcours, aan te komen in LAS HERRERIAS (al deze plaatsen kennen jullie ongetwijfeld nog wel uit de Aardrijkskundelessen, althans degenen die destijds opgelet hebben. In een eerdere blog vertelde ik jullie over de ontmoeting met de sympathieke Nederlander Roel. Hij vertelde ons toen dat er wegwerkzaamheden waren tussen Las Herrerias en CEBREIRO. En hij had nog gelijk ook! We worden omgeleid langs LA LAGUNA. Het goede nieuws is dat dit traject ongeveer 3 km korter is. Het slechte nieuws is dat we nog hoger dan ALTO DO CEBREIRO moeten (1300m!). 3 km korter en hoger. Dat wil zeggen dat de hellingen van 10%, omschreven door voorgangers als loodzwaar, nog loodzwaarder zijn. En ja hoor. Meer dan 10 km aan een stuk stijgen we met hellingspercentages van meestal 12 à 13% (en misschien nog meer). Aanvankelijk doe ik dit nog steeds met 1,5 been, maar na enkele km beslis ik om mijn linkerbeen ook volledig in te zetten. Na een 5-tal km moet ik op deze beslissing terugkomen omwille van toch iets te veel pijn. Voor de eerste keer in mijn pelgrimstocht begint 70 onder zich te moeien in de debatten. Pijnlijk. Onderweg steken we andere fietsers voorbij en echt waar, zonder enig leedvermaak, dit geeft moed. De eerste wandelt gewoon naar boven, de tweede zigzagt wandelend naar boven (ik heb het gefilmd als bewijs). We voelen ons zelfs een beetje trots dat we boven geraken zonder te moeten afstappen van onze fiets. Bovendien heb ik niet rechtgestaan op de trappers (mag niet van de dokter omwille van de knie). Daar waar ik gisteren verwees naar mijn lage snelheid tijdens het klimmen, moet ik helaas toegeven dat ik vandaag heel dikwijls slechts een “top”snelheid haalde van 5 à 6 km per uur.

Onze trots wordt nog groter als we in La Laguna (waar we onze boterhammekes opeten) aangesproken worden door een Spaanse fietser die daar al voor ons zat. Het is een dertiger  die in León gestart is, waar wij enkele dagen geleden vertoefden. Hij vraagt ons vanaf waar wij te voet gingen. Groot is zijn verbazing als we trots vertellen dat we niet afstapten! Toen ik hem vertelde vanwaar we kwamen viel hij in zwijm (opnieuw mits enige overdrijving van mij). Na La Laguna gaat het nog ruim 2 km verder omhoog met ongeveer dezelfde hellingspercentages. We komen uiteindelijk, naar beneden rijdend, aan op Alto do Cebreiro, waar we normaal “ons hoogtepunt” hadden moeten beleven. Vandaar gaat het wat op en af maar uiteindelijk komen we toch nog op een hoogte van 1336 m (ALTO DE POIO).

Na nog maar eens een kort klimmetje van 8% (ondertussen rijden we met heel hevige tegenwind waardoor die 8% veel meer lijkt, bij momenten komen we praktisch tot stilstand door de windstoten), volgt dan uiteindelijk de beloning in FONFRIA: een afdaling van 12 km! Er volgen nog klimmetjes (tot 9%), de tegenwind blijft heel hevig en regen vervolledigt dit pestgedrag, maar uiteindelijk komen we om 17u45 aan op de camping in SARRIA. Een leuke camping waar niet veel volk staat en waar ze blijkbaar heerlijke maaltijden aanbieden. Chef-kok Jan neemt een avondje verdiende rust en we gaan met zijn vieren ons laten verwennen door de campingkok.

Dit was echt een fietstocht om in de annalen (met een knipoog naar 85 onder) te plaatsen.

Nog twee ritten, 130 km ongeveer…

Hasta la próxima.