DAG 33 (EN 32): OPGEDRAGEN AAN ALLEN DIE DIT MOGELIJK HEBBEN GEMAAKT EN AAN ALLE SPONSOREN

 ARZÚA - SANTIAGO DE COMPOSTELA: 53 KM, 909 hoogtemeter (= 14 KM BUITEN TRAJECT)

TOTAAL 2272 KM 

ALGEMEEN TOTAAL: 2343KM

OPGEDRAGEN AAN ALLEN DIE DIT MOGELIJK HEBBEN GEMAAKT EN ALLE SPONSORS.

HET VOORLOPIGE SPONSORBEDRAG IS MEER DAN 4000 EURO. IK WEET DAT ER NOG BEDRAGEN BIJKOMEN MAAR WEET NOG NIET JUIST HOEVEEL.

ALLEN DIE DIT MOGELIJK HEBBEN GEMAAKT...

Teveel om op te sommen. Ik begin met degene die mij gesteund heeft om dit te doen, mij de mogelijkheid heeft gegeven om "mijn droom sedert lang" te realiseren: Veerle mijn schat thuis!

Verder uiteraard Marnix die de eerste kilometers meegereden heeft, Fredrik die de laatste meegereden heeft. Wat een fijne ervaring was dat met allebei! Ik weet dat Marnix de wens heeft om dit parcours ook volledig af te leggen. Doen! En Marnix: ik heb bij elke hoek op de baan een pijltje gezet zodat je MAS niet nodig zult hebben!

En dan uiteraard Veerle en Jan zonder wie dit alles niet mogelijk zou geweest zijn. De steun die ik (we) van hen kregen is onbeschrijfelijk. Ik hoop dat zij er toch ook van genoten hebben. 

Uiteraard ook dank aan Dirk die met mij de ganse rit heeft meegemaakt, tot en met gisteren. Zijn as heb ik nu uitgestrooid in een mooi tuintje, net achter (eigenlijk vóór) de kathedraal in Compostela. Mooie rustige plaats waar we in levende lijve hadden moeten samen staan...

Verder mijn enorme dank aan iedereen die me onderweg zo enorm gesteund heeft via Whatsappjes, via berichtjes, via de reacties op de blog, op de FB pagina (gisteren kwam Corry uit Nederland er nog bij, hallo Corry, hopelijk alles goed met jullie). 

Mijn kinderen die toch wel bezorgd waren of hun oude vader dit wel allemaal zou aankunnen (ja dus!). Ik kreeg regelmatig ietwat bezorgde maar aanmoedigende telefoontjes.

Mijn mama van 98 jaar die dit allemaal niet zo erg zag zitten, maar die op het eind mijn grootste supporter is geworden.

Iedereen in Mivalti die zo erg achter mij/ons stond vanaf het vertrek in Mivalti in Tielt.

Alle collega's bestuurders van Mivalti die mij gesteund hebben.

Wim en Ria, mijn voorgangers 13 jaar geleden die regelmatig waardevolle reacties gaven.

Ingrid (zus van Dirk) en Patrick

De familie en vrienden van Frederik , de collega's van Sarah in het verre Limburg. 

De families Nauwelaerts (met aangetrouwden en afstammelingen, mijn broer en zus) en Claeys (met aangetrouwden en afstammelingen). 

De ex collega's van verschillende plaatsen waar ik gewerkt heb.

De Franse automobilisten die dikwijls vriendelijk waren (maar meestal veel te hard rijden). De Spaanse automobilisten die zo veilig omgaan met de fietsers, echt waar! De vriendelijke mensen die ik onderweg ontmoet heb...

De Franse bestuurder van de 10 tonner...

Mijn KOGA-fiets die het zo goed deed (mede dankzij de goede voorbereiding van Herman uit Beernem).

Het deed allemaal zo'n deugd en het gaf me de kracht om door te doen. 

ALLEN ZO ERG BEDANKT.

Mijn gedachten gaan verder naar 

De mensen die ons ontvallen zijn onderweg: Marie Jeanne en de papa van Heidi. 

Mijn vriend Paul VdA, Agnes, ... die moedig aan het strijden zijn tegen ziekte.

Ik wil hier nog wel iets heel bijzonders vermelden.

In het begin van mijn tocht heb ik het een aantal keren gehad over PASCAL die plots heel erg ziek was geworden. Ik denk dat het in week 2 was dat de dokters hem opgegeven hadden en de machines wilden stopzetten. Ik vroeg jullie steun en blijkbaar heeft dit geholpen. Er is een plotse kentering gekomen. Hij verbeterde heel langzaam maar alles bleef nog onzeker. Gisteren heeft het wonder een nieuwe dimensie gekregen. Ik ontving een reactie van Caroline, zijn partner, die ons meldde dat net toen we gisteren aankwamen, de tracheacanule bij Pascal weggenomen is en hij kan als bij wonder terug praten... Fantastisch nieuws om de tocht zo te beëindigen!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De rit van  gisteren dan. 

Zoals de vele hoogtemeters op een korte afstand doen vermoeden, was ook dit een zware rit. De temperatuur viel erg mee, de wind bij momenten minder. Elk pijntje maakt me nu bang. 't Zal toch niet meer mislopen. Maar anderzijds, al moest ik kruipen, rollen, achterwaarts lopen met de fiets op de schouders, 85cm erboven of eronder, nu ZAL HET NIET MEER MISLUKKEN!

Om 12u10 werd ik verwelkomd in Spanje door de Telenet-provider. Dankuwel! En ik die voordien al dacht dat ik in Spanje was, zo naïef van mij! 

Zoals op deze tocht steeds het geval was: veel hoogtemeters = aan mooi landschap. Een echt aangename streek om door te rijden.

Om 13u38 het grote moment dat je toch wel even bij de keel grijpt. Heel in de verte merken we de torens op van de kathedraal van Santiago! Nog enkel km en dertien jaar denken over, gaat over in: ik heb ooit gedaan... Moeilijk te vatten welke impact dit zal hebben. 

Vooraleer we Santiago de Compostela binnenrijden hebben we afgesproken met Veerle en Jan op de camping waar we zondag en maandag overnachten. We gaan alle vier samen met de fiets de laatste 3 km doen. Frederik en ik vinden dit ook een fantastisch idee. Kan tellen als symbolisch gebaar. We deden dit echt samen!

Proper gewassen gaan we naar de grote verzamelplaats voor de kathedraal. Dit is het dus? Hiervoor deden we het? 

Een heel mooie kathedraal, een mooie stad toch wel, veel pelgrims. Nee daarvoor deden we het niet, of toch? Ik heb het gevoel dat er andere beweegredenen genoeg waren om dit te doen. 

Het meest emotionele moment van deze tocht stel ik uit. Maar ik weet dat het komen moet. In stilte zoek ik een plaatsje waar ik de as van Dirk kan achterlaten. Dichtbij de kathedraal, in de mooie rustige natuur. Rust zacht vriend. Ik denk aan het lied dat mij dochter Sarah me 's morgens had doorgestuurd. Toen hield ik het al niet droog, nu ook niet... Luister maar mee en je zal het wel begrijpen. 

https://www.youtube.com/watch?v=VDstktCxYSA

Maar ik kom er wel weer bovenop!

Groetjes allemaal

Alain