DAG 31: OPGEDRAGEN AAN (Frederik mag opnieuw proberen want het thuisfront was niet tevreden over zijn keuze van gisteren): IEDEREEN DIE WE MEEGEDRAGEN HEBBEN! (welgemeend kan ik getuigen!!)

 

SARRÍA – ARZÚA: 87 KM, 1503 hoogtemeter

TOTAAL 2219 KM (2276 KM)

De aandachtige lezer zal opmerken dat dit nog ruim 60 hoogtemeters meer zijn dan gisteren. Maar ik kan jullie geruststellen, deze rit was niet even intens, hoewel toch zeer zwaar. Ik had op voorhand niet verwacht dat dergelijke apotheose voorzien was!

Van SARRÍA naar PORTOMARIN, 25km ongeveer.

-        5 km tot 7%

-        2 km tot 8%

-        vele “korte” klimmetjes volgens Sweerman

Het zal duidelijk zijn, een lastig parcours maar voorlopig blijven we onder de 10% hellingsgraad. Eveneens zal het duidelijk zijn dat dit heel veel hoogtemeters oplevert. De benen zijn gerecupereerd van gisteren, de rug is veel beter dankzij medicatie die ik van Veerle krijg. De steun die we krijgen van Veerle en Jan is van onschatbare waarde!

Mijn linkerhand vindt dat er nog geen aandacht besteed werd naar dit onderdeel van mijn lichaam en laat zich opmerken door in slaap te vallen. Eens goed schudden en de gevoelloosheid wordt omgezet in een vernieuwde krachtige grip op mijn stuur.

We zorgen dat we zo vlug mogelijk onze twee stempels voor vandaag op onze Credencial staan hebben (het worden er uiteindelijk 3). Kort vóór Portomarin, op de heuveltjes rond Pardela, steken we een Italiaan voorbij, een vriendelijke man van midden de veertig. Hij startte in Saint Jean Pied de Port en keert ook met de fiets terug naar dezelfde plaats, maar dan via de noordelijke kustroute. Frederik en ik beslissen op dit moment om ook via die route terug te keren met de fiets, ware het niet dat… We realiseren ons plots dat Veerle en Jan met hun mobilehome, nadat hun zoon Wim ons zal vervoegd hebben in Santiago de Compostela, doortrekken naar Portugal. Hoe krijgen we onze mobilehome dan terug thuis? We zullen dan toch maar niet terugfietsen zeker??!!

Na Portomarin, brengt een 12 km durende klim (tot 10%) ons naar VENTAS. Nu voelen we pas het grote verschil tussen een helling van 10% (heeel zwaar) en een helling van 12à13% en meer (heeeel zwaar)². De weer vervelende tegenwind zorgt opnieuw voor dat kleine (??) extraatje dat we eigenlijk niet echt van doen hebben. Swat (zoals de Fransen altijd zeggen). Onze Parisienne van gisteren zal nog heel wat km moeten te voet gaan, de zigzaggende man van gisteren ook. Net voor Ventas de Narón waar we middagmalen, zijn we getuigen van wat uitputting met een mens kan doen. Een vermoedelijk Zuid-Koreaanse wandelende dame wordt afgevoerd met een ziekenwagen. Triest als je tocht zo moet eindigen!

Terwijl onze supertaaie boterhammen ons verhemelte en gebit teisteren, zien we hoe een andere fietsende camineerder zijn batterijen oplaadt, letterlijk dus, zijn fietsbatterijen. Nog een (kilo)Watt-je. Nadat hij zijn fiets helemaal opgepoetst heeft met een handborsteltje en een doekje, vertrekt hij. De steile helling aan de drankgelegenheid  waar we zitten, neemt hij te voet, waarschijnlijk om zijn batterijen te sparen.  10 minuten later vertrekken we ook naar ons volgende Cola-plaats, MELIDE, zo’n 27KM verder. We halen de elektrieker in, net voor het binnenrijden van Melide (deze keer toch met een heel klein beetje leedvermaak, sorry voor dit kleine kantje van mij). De fietsende Italiaan hebben we ondertussen opnieuw voorbijgestoken nadat hij ons gepasseerd was tijdens de pauze.

De laatste 16km van de rit waren opnieuw veeleisend voor ons lichaam, maar uiteindelijk bereiken we de camping in ARZÚA. Hier zullen al onze ledematen straks horizontaal gaan om morgen onze ingewanden en alles errond naar SANTIAGO DE COMPOSTELA te brengen. Het besef dat dit onze laatste rit wordt geeft een vreemd gevoel. 13 jaar geleden werd het zaadje geplant. 5 jaar geleden begonnen de effectieve voorbereidingen. 5 jaar lang waren de steden, dorpen, gemeentes, gehuchten slechts namen waarbij ik me bepaalde voorstellingen maakte hoe die eruit zouden zien… gans anders dan de werkelijkheid. Beter, slechter? Nee, anders!

Het besef dat morgen ook afscheid definitiever wordt, bezorgt me een emotioneel momentje waar niemand getuige van is…  

Decir adios es difícil.