DAG 8 Rit voor Veerle, mijn partner die jarig is, voor Marie-Jeanne, echtgenote van Ludwig en in extremis ook voor Marnix

CHAMBRAY LES TOURS - LES ORMES 59 km.   Gelukkige verjaardag schat.                                        Gisterenavond genoten van het fête de la musique in Tours. 10.000 mensen komen er genieten van dans en muziek. Sommige bandjes waren echt wel goed.          Wat vooraf gaat aan deze blog. Om 17.45 was ik mijn laatste zin aan het schrijven ( toch wel 1,5 u bezig geweest want typen op gsm scherm valt niet mee).Scherm begint te trillen, geen enkele toets werkte nog en ja hoor, alles kwijt…De keerekeer weretoets hielp ook niet.                                                                 Even uitleggen hoe eenrichtingsverkeer werkt. Op de kamer van gisteren hing een instructie die aangaf dat de deur in de garagepoort zachtjes moest begeleid worden omwille van het lawaai. Deze morgen toen de bewoners v h huis vertrokken was er blijkbaar niemand op de hoogte van hun eigen instructie. Even dacht ik eraan om weerwraak te nemen bij mijn vertrek, maar deed het toch maar niet. Waarschijnlijk was er toch niemand meer thuis. De badkamer dan. Ook kamer 1 (ik had de 2) was ingenomen. De man of vrouw van 1 had v d badkamer een zwembad gemaakt. Ipv te douchen heb ik dus een frisse duik in de badkamer genomen….                       De rit zelf was er één met ups en downs. Na het dagelijks gevecht om de zakken gepast gevuld te krijgen, vertrek ik in de regen. Wachten heeft geen zin want het ziet er naar uit dat het tot vanavond blijft regenen (blijkt achteraf te kloppen. Om 17.15 werd het echt mooi weer). Daar ik van de route af geslapen heb moet ik eerst mijn toevlucht zoeken tot MAS (zo zal ik voortaan mijn madame aan het stuur noemen). Ze leidt me naar de D910. Ik dacht vroeger altijd dat het Franse woord “rappel” stond voor “herhaling”. Niet dus. Rappel is gewoon Frans voor rapper… Na 3 km overweeg ik om de autostrade naar Bordeaux te nemen waarboven ik rij. Op de autostrade is een brede pechstrook waarop ik zou kunnen rijden.Maar de péage is me te duur. En tot overmaat van ramp gebeurt het na 5 km. Het noodlot slaat toe. De vrees van elke lange afstandsfietser. Een plof gevolgd door het gesis van ontsnappende lucht. Jullie hebben het al geraden, de dop van mijn drinkbus is losgesprongen! Gevuld met petillante icetea is de druk in de bus gestegen als gevolg van het hobbelig parcours. Gestopt, dop vastgezet en terug op weg.  De 910 zoekt even een rustiger oord op waar ik mij bevoorraad voor het middageten. Bij de bakker vraag ik of ze de weg naar de route naar Compostela kunnen aangeven. Ik krijg een uitgebreide uitleg maar merk dat het neerkomt op wat Frank Boeyen in “Kronenburg park” zingt: “En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt”. Komt nog een bijdehandje van ongeveer 75 jaar die me vraagt of ik met de fiets naar Compostela ga. Ik antwoord met een ja, waarop hij zegt: normaal moet je dat te voet doen hè. Een gevat antwoord heb ik klaar maar ik besluit te zwijgen. Na 13 km heb ik het helemaal gehad met de D910. In het boekje van Sweerman zie ik dat de route links van me ligt. In Soigné rij ik op een willekeurige plaats linksaf. Terwijl ik opnieuw dhr Sweerman raadpleeg stopt een vriendelijke Fransman naast me en vraagt of hij me kan helpen. Zijn aanwijzingen brengen me 5 min  later weer op de juiste weg. Pittoreske dorpjes, mooie wegen langs rivieren, vele oude kerken en gebouwen zijn mijn deel. Maar ook op deze kleine baantjes kan je een tientonner tegenkomen en dan weet je dat één van de 2 moet inbinden. Ik overweeg een chicken race. Als ik dicht genoeg bij de vrachtwagen ben merk ik de angst op het gezicht van de chauffeur. Ik begrijp dat mijn imposante figuur, gehuld in een geel hesje en omringd door ongeveer 27 kg bagage, zeer intimiderend moet overkomen. Ik besluit opzij te gaan staan tot hij voorbij is. Geen bedankje, zelfs geen knikje. Ik besluit op dat moment dat de volgende tientonner het slachtoffer wordt van dit gedrag.  Na behoorlijk wat km de Compostela route gevolgd te hebben zie ik geen bordjes meer. MAS, die ik afgezet had, mag mij weer begeleiden. Ze neemt onmiddellijk wraak op mij met een lange, redelijk felle klim, gevolgd door een doodlopende straat die uitmond in een veldwegel. Ik rij een stuk langs de autostrade maar dan in het veld ernaast en moet dus geen péage betalen! Eens weer in de bewoonde wereld rij ik door een prachtig klein dorpje, Sainte Catherine de Fierbois. Ik passeer de “place Jeanne d’Arc” . 100 m verder word ik bevangen door een verstikkende rook. Dit kan toch niet, na zoveel jaar???? Er zal wel een andere uitleg voor zijn.De rit verloopt verder rustig en om 14.45 ben ik al ter plaatse op de camping waar ik straks verenigd word met Jan Maes (lid van bestuursorgaan Mivalti) en Veerle De Brabandere, zijn vrouw met wie ik vroeger in de Kade samengewerkt heb , alsook in Mivalti. Ik kijk er echt naar uit! Verder ook vandaag weer de portie slecht nieuws. Ten eerste kreeg ik telefoon van Marnix, mijn compagnon de route gedurende de eerste 6 dagen, dat hij een ongeval had vandaag met de fiets! Werkonbekwaam tot 30 juni door een schouderletsel. Wie Marnix kent weet dat het heel lastig is voor hem om zo lang niet te kunnen werken. STERKTE MARNIX. Ten tweede wil ik Heidi sterkte wensen, je weet wel waarmee Heidi!!