DAG 25: OPGEDRAGEN AAN RIA, WIM, KATHLEEN EN HANNELORE

 

POBLACIÓN DE CAMPOS - EL BURGO RANERO: 78 km

TOTAAL: 1855km (1911km met de extraatjes)

 

Zo, en daarmee kan ik mijn blog eigenlijk beëindigen. We fietsten in het grote niets en na niets kwam dan: opnieuw niets en dit continu op een hoog plateau variërend tussen de 850 en de 950 meter. Ik overweeg om mij te ontdoen van mijn achteruitkijkspiegel want als er voor mij niets gebeurt, dan …

Eerst verduidelijken waarom ik deze rit opdraag aan de in titel vermelde personen. Ria en Wim hebben dertien jaar geleden deze rit gedaan met hun dochters die toen respectievelijk 16 en 14 jaar oud waren. Zij waren mijn eerste inspiratiebron, waarvoor dank (ook via hun boek “Santiago here we go!” van Wim Demey)! Mijn allergrootste respect dat jullie dit hebben kunnen realiseren met twee jonge tieners. Chapeau!

Het grote niets…

Weinig foto’s getrokken, waarvan?? Tussen twee dorpen lag telkens 10 km en in dat volgende dorp was er niets. We vragen ons af of al deze plaatsjes binnen 50 jaar nog zullen bewoond worden. Er is niets van activiteit, niets te beleven voor de jeugd, geen professionele toekomst, geen ontspanningsmogelijkheden, …, NIETS! Gelukkig is er de Camino, die voor enige economische activiteit zorgt.

Vermits we nauwelijks kunnen verkeerd rijden, laten we ons volledig en enkel leiden door Sweerman. We doen enkele zijsprongetjes, waardoor we toch weer extra km maken. Het zijsprongetje in SAHAGÚN bijvoorbeeld maken we vanuit een drang om toch iets te beleven. Drang niet bevredigd. Het zijsprongetje in Bercianos del Real Camino komt er omdat Sweerman niet zijn beste dag had toen hij dit deel van zijn boekje schreef. Overigens, diezelfde Sweerman toonde ons verder wel de juiste weg, weliswaar door ons 15km over een grindpad te sturen, in the middle of nergens met zicht op niets. Dat de wind dan nog eens redelijk overtuigend was en “opositioneel”, daar kan Sweerman niets aan doen. We hadden MAS buitenspel gezet maar onze Nederlandse vriend zette zijn beste beentje voor vandaag…

Maar als de nood het hoogst is, is Verhooghe daar (hoogst – Verhooghe => heb je hem?). Frederik is nl een Verhooghe. Het is zeer opvallend dat gedurende het ganse traject, reeds vooraleer Fredrik mij vervoegde in Saint Jean Pied  de Port, de poppies, de klaprozen, zeer aanwezig zijn. Frederik begint dan ook plots een eigen versie van het bekende “In Flanders Fields” te zingen. Het lied krijgt een nieuwe titel en de tekst wordt navenant aangepast: “In Spanish Fields”. De Spanjaarden hebben overigens een zeer mooi woord voor klaprozen: amapolas!

Als het stof ons dreigt te verstikken zingt Frederik op de tonen van “Lang zullen ze leven”: “Stof zullen we vreten”. Amusant maar onvoldoende om te vergeten dat dit een rit is om wel te vergeten.

We zouden slapen in Sahagún op een camping die daar zou zijn. Niet meer dus. In El Burgo Ranero hopen we meer succes te hebben (17,5 km verder). Niet dus. We mogen echter wel parkeren op een stukje veld (zonder ook maar 1 boom) van een restaurant. Ik neem buiten een douche, heel zedig met mijn zwembroek aan en achter de mobilehome. Waarom eigenlijk, want, er is NIETS. ‘s Avonds krijgen we in deze bewuste eetgelegenheid een maaltijd voorgeschoven die bestaat uit een groot voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht. De wijn is eveneens inbegrepen in de prijs van 13 euro per persoon. Om 20.30 is “el comedor” gesloten en vliegen we buiten van de mama. Op het terrasje kunnen we nog iets te drinken krijgen, maar enkel nadat la cuenta betaald is aan la señorita, zoals de mama aangeeft. Streng maar zeker goed bedoeld. Straks werpen we ons in het nachtleven van, …, hoe heet dit hol ook weer?

Mejor mañana …